Avaliación da exposición ocupacional ao 4,4′-metileno-bis-(2-cloroanilina) “MOCA” mediante un novo método sensible para a monitorización biolóxica

Desenvolveuse con éxito un novo método analítico, caracterizado por unha alta especificidade e unha forte sensibilidade, para a determinación de 4,4′-metileno-bis-(2-cloroanilina), coñecido comunmente como «MOCA», na urina humana. É importante ter en conta que o MOCA é un carcinóxeno ben documentado, con evidencias toxicolóxicas establecidas que confirman a súa carcinoxenicidade en animais de laboratorio como ratas, ratos e cans.

Antes de aplicar este método recentemente desenvolvido en entornos ocupacionais do mundo real, o equipo de investigación realizou primeiro un estudo preliminar a curto prazo con ratas. O obxectivo principal deste estudo preclínico foi identificar e aclarar certas peculiaridades clave relacionadas coa excreción urinaria de MOCA no modelo animal, incluíndo aspectos como a taxa de excreción, as vías metabólicas e a xanela temporal para os niveis detectables, sentando unha base científica sólida para a posterior aplicación do método en mostras humanas.

Tras a finalización e validación do estudo preclínico, este método de detección baseado na urina empregouse formalmente para avaliar o grao de exposición ocupacional ao MOCA entre os traballadores das empresas industriais francesas. O alcance da enquisa abarcou dous tipos principais de escenarios laborais estreitamente asociados co MOCA: un foi o proceso de produción industrial do propio MOCA e o outro foi o uso do MOCA como axente de curado na fabricación de elastómeros de poliuretano, un escenario de aplicación común nas industrias química e de materiais.

Mediante análises a grande escala de mostras de ouriña recollidas de traballadores nestes escenarios, o equipo de investigación descubriu que os niveis de excreción urinaria de MOCA presentaban unha ampla gama de variación. Especificamente, as concentracións de excreción variaron desde niveis non detectables (definidos como inferiores a 0,5 microgramos por litro) ata un máximo de 1600 microgramos por litro. Ademais, cando os metabolitos N-acetil do MOCA estaban presentes nas mostras de ouriña, as súas concentracións foron consistentemente e significativamente máis baixas que as concentracións do composto orixinal (MOCA) nas mesmas mostras, o que indica que o propio MOCA é a principal forma excretada na ouriña e un indicador máis fiable da exposición.

En xeral, os resultados obtidos desta avaliación da exposición ocupacional a grande escala pareceron reflectir de forma xusta e precisa os niveis globais de exposición ao MOCA dos traballadores enquisados, xa que os niveis de excreción detectados estaban estreitamente correlacionados coa natureza do seu traballo, a duración da exposición e as condicións do ambiente de traballo. Ademais, unha observación importante do estudo foi que, despois de completar as determinacións analíticas e implementar medidas preventivas específicas nos lugares de traballo, como a mellora dos sistemas de ventilación, o aumento do uso de equipos de protección individual (EPI) ou a optimización das operacións de proceso, os niveis de excreción urinaria de MOCA nos traballadores afectados a miúdo mostraron unha diminución obvia e significativa, o que demostra a eficacia práctica destas intervencións preventivas para reducir a exposición ocupacional ao MOCA.